Πάρκινσον, επιληψία, ομοιόσταση
Η διαταραχή της ομοιόστασης αποτελεί μία κατάσταση η οποία κατά κάποιον τρόπο σε χρόνια διαταραχή «γεννάει» ένα σύνδρομο πάρκινσον, κυρίως άτυπου χαρακτήρα.
Η διαταραχή της ομοιόστασης αποτελεί μία κατάσταση η οποία κατά κάποιον τρόπο σε χρόνια διαταραχή «γεννάει» ένα σύνδρομο πάρκινσον, κυρίως άτυπου χαρακτήρα.
Οι διάφορες μορφές πάρκινσον και ιδίως άτυπου πάρκινσον έχουν κυρίως τον «τόπο γέννησής» τους στο σημείο διαταραχής και επικοινωνίας μεταξύ ενδοκρινικού συστήματος και νευρικού συστήματος.
Κατά τη διάπλαση του οργανισμού του σώματος και των διάφορων οργάνων, πολύ τακτικά για φυλογενετικούς λόγους είναι δυνατόν να αναπτυχθούν περισσότερο απ’ όσο πρέπει στοιχεία του νευρικού συστήματος, δηλαδή νευροκύτταρα, σε όργανα τα οποία ανήκουν αποκλειστικά σε ενδοκρινείς αδένες.
Οι ενδοκρινικές διαταραχές κατά κύριο λόγο αποτελούν τις πρώτες παθολογικές αιτίες που δημιουργούν τη συμπτωματολογία της νόσου του πάρκινσον.
Το σύνδρομο πάρκινσον προκύπτει κατά κύριο λόγο τις περισσότερες φορές μετά από μία κακή συνεννόηση διαδικασίας ομοιοστατικού χαρακτήρα μεταξύ ενδοκρινών αδένων, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί στο σώμα, και του νευρικού συστήματος.
Το μεταιχμιακό σύστημα στον εγκέφαλο είναι αυτό που συνδέει ουσιαστικά το νωτιαίο μυελό με τον ανώτερο εγκέφαλο και είναι ουσιώδες για τη ρύθμιση του ύπνου, ιδιαίτερα για το στάδιο REM˙ πρόκειται για εκείνο το στάδιο που χαρακτηρίζεται στάδιο των ονείρων.
Κατά τη διάρκεια του ύπνου, στο μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου λαμβάνει χώρα μία διαδικασία η οποία είναι καθοριστική για την εμφάνιση των συναισθημάτων και αισθημάτων της επόμενης ημέρας.
H υπερευερεθιστότητα, κορτιζόλη και το στάδιο REM είναι ουσιαστικές έννοιες σε ότι αφορά την εμφάνιση επιληπτικών κρίσεων, πάρκινσον αλλά κυρίως διαταραχών του ύπνου.
Μακροχρόνιες έρευνες, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχουν δείξει με τα αποτελέσματά τους ότι υπάρχει μία σειρά νοσημάτων, όπως είναι το πάρκινσον, οι επιληπτικές κρίσεις αλλά κυρίως η κατάθλιψη, που έχουν έναν σημαντικό «προπομπό».
Σήμερα υφίσταται ένα δίπολο το οποίο αναγνωρίζεται πάρα πολύ τακτικά από τους γιατρούς που ασχολούνται με τα νευροψυχιατρικά δρώμενα και τις ασθένειες.
Από τις κύριες διαταραχές του πάρκινσον, περισσότερο του άτυπου πάρκινσον και γενικά του παρκινσονισμού, είναι οι συσπάσεις στον αυχένα προς τη μία ή την άλλη μεριά.
Σε προχωρημένες ηλικίες τακτικά το πάρκινσον, η επιληψία και ο ύπνος συναντώνται στη συμπτωματολογία και επηρεάζεται πάρα πολύ το ένα με το άλλο.
Ένας ελαφρύς τρόμος που μπορεί να παρουσιαστεί με ρυθμικό τρόπο και στα δύο χέρια και αυτό αποτελεί την τυπική εικόνα του τρόμου στο πάρκινσον μπορεί να εναλλάσσεται με άρρυθμες «εκτινάξεις» των δαχτύλων ή των μυών οι οποίες ονομάζονται και μυοκλονίες.
Ουσιαστικά αυτό που ενοχλεί αυτόν που έχει κάποια κινητική διαταραχή είναι η ίδια η διαταραχή και όχι τόσο η αρρώστια που την προκαλεί.
Οι σεξουαλικές διαταραχές εμφανίζονται πάρα πολύ τακτικά στο άτυπο κυρίως πάρκινσον και όχι στο τυπικό.
Μεγάλη ποικιλία κλινικών εικόνων που αφορά συσπάσεις των μυών στην περιοχή του αυχένα και της ράχης εμφανίζεται στο άτυπο πάρκινσον.
Στο άτυπο πάρκινσον, κατά κύριο λόγο, αυτό το σύμπτωμα που «εντυπωσιάζει» είναι μία γενικευμένη «φτώχεια» των κινήσεων.
Η δυστονία αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο σε ότι αφορά τη νόσο του πάρκινσον, του άτυπου πάρκινσον ή τον παρκινσονισμό.
Ένα πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα στο άτυπο πάρκινσον και ιδιαίτερα στην ατροφία πολλαπλών συστημάτων είναι η εμφάνιση διαταραχών της ούρησης ή με τη μορφή επιτακτικής ούρησης ακόμα και στη σκέψη ότι πρέπει να πάει κάποιος στην τουαλέτα ή με ελαφριά ακράτεια η οποία επιβάλει πολλές φορές την εφαρμογή προστασίας (καθετήρας, πάνες ακράτειας).
Οι διαταραχές της αρτηριακής πίεσης στο άτυπο πάρκινσον είναι πάρα πολύ ισχυρές και είναι μάλιστα το κύριο χαρακτηριστικό της ατροφίας πολλαπλών συστημάτων η οποία σαν κλινική εικόνα κυριαρχεί σ’ αυτές τις καταστάσεις.