«Συναισθηματικός» και «σωματικός» πόνος
Στον εγκέφαλό μας υπάρχει ένα όριο το οποίο όταν o πόνος το υπερβεί πλέον ο χαρακτήρας του καταγράφεται με διαφορετικούς τρόπους.
Στον εγκέφαλό μας υπάρχει ένα όριο το οποίο όταν o πόνος το υπερβεί πλέον ο χαρακτήρας του καταγράφεται με διαφορετικούς τρόπους.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, το καλύτερο φάρμακο εναντίον κάθε μορφής σωματικού ή συναισθηματικού πόνου είναι η επαφή με διαφορετικούς ανθρώπους και καταστάσεις.
Ο πόνος σαν ένα γενικευμένο συναίσθημα αποτελεί μια εγκεφαλική λειτουργία με παρόμοιους μηχανισμούς σε όλα τα άτομα.
Το πότε αρχίζει ο πόνος είναι ίσως η δυσκολότερη φάση συνεννόησης μεταξύ γιατρού και ασθενή
Ο πόνος είναι το κυρίως παράπονο στην πληθώρα των ασθενών που κατακλύζουν τα διάφορα εργαστήρια
Η σκλήρυνση κατά πλάκας παρουσιάζεται με πόνους στους μύες, παρέσεις, διαταραχές της αισθητικότητας και της όρασης∙ αυτή η «ποικιλία» πάντοτε δημιουργεί διαγνωστικό πρόβλημα στους νευρολόγους.
Όπως συμβαίνει στα περισσότερα διαγνωστικά ιατρικά κέντρα, είναι δυνατόν σε μια πρώτη επίσκεψη σε έναν ειδικό γιατρό με την υπόνοια της νόσου του Alzheimer να μην έχει την τύχη ο ασθενής να καθοριστεί άμεσα η ασθένεια του και έτσι να προχωρήσει κανείς στα σωστά διαγνωστικά μέτρα.
Στις αρχές του 1960 στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν έκδηλο το ενδιαφέρον για τις ψυχοδυναμικές ισορροπίες του ανθρώπου. Στον τομέα αυτό, ένας εξαιρετικός νεαρός ψυχολόγος ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ, στο πλαίσιο του διδακτορικού του, αναζητούσε τα όρια του ανθρώπου όσον αφορά στην υπακοή σε μια καθεστωτική ιεραρχία.
Οι «νευρολογικοί» πόνοι, όπως έχουμε δει στη Βιονευρολογική, έχουν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα από άλλο είδος πόνου
Μετά από κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις διαφορετικού τύπου και έντασης ή και χειρουργικές επεμβάσεις στο κρανίο, έχουμε τακτικά την πτώση της πίεσης του εγκεφαλονωτιαίου υγρού
Από την πείρα μας στη Βιονευρολογική και από τη συγκέντρωση νευροφυσιολογικών εξετάσεων και ιδίως ηλεκτροεγκεφαλογραφημάτων με σύγχρονη καταγραφή της ηλεκτροκαρδιογραφικής δραστηριότητας, διαπιστώνουμε ότι η απώλεια ή η ελάττωση συνείδησης σε αυτά τα περιστατικά είναι τελείως διαφορετικού τύπου
Σχεδόν πάντα τα κατάγματα του άτλαντα έχουν ένα «σταθερό» χαρακτήρα δηλαδή αφήνουν «ανενόχλητες» τις ενδομυελικές κατανομές.